Bij ons in de kapel werd vanmorgen gebeden voor de slachtoffers van de aanslagen in Noorwegen. Dat doen wij eigenlijk altijd, bidden voor de slachtoffers en voor hun nabestaanden en daar doe ik ook van harte aan mee. Voor de daders wordt maar heel zelden gebeden, en toch… hebben zij het niet nog meer nodig dan de slachtoffers? Ik heb vanmorgen heel bewust ook voor de daders gebeden, dat zij mogen inzien wat hen tot werkelijke vrede mag brengen. Ik bid dus, niet alleen voor de slachtoffers maar ook voor de daders. Ik zeg daar eerlijk bij dat ik mij daarvoor over een drempeltje moet zetten. In mijn hart heb ik die mensen eigenlijk al veroordeeld…. Kan ik ook dit oordeel aan onze God overlaten? Dat vind ik heel moeilijk. Toch wil ik proberen om, zonder de mens te veroordelen, te bidden voor de daders, met liefde voor de mens en afkeer van de zonde. Ik geloof dat als ik zo leer te bidden, ik ook een klein beetje bijdraag aan die weg naar dat Koninkrijk van God, waarin voor iedere mens ruimte, liefde en vrede is. Niet gemakkelijk maar wel de moeite waard om te proberen, lijkt mij!
Reacties zijn welkom!
zustermarianne.wordpress.com 
Dank je Henk. Ik sta volledig achter mijn woorden, ik geloof dat er uiteindelijk maar één weg is: de weg van vergeving, liefde en vrede. Geweld en terreur kan nooit tot vrede leiden. Tegelijkertijd is het ook moeilijk om die weg te gaan omdat het veroordelen van een ander zo gemakkelijk is – ook ik val telkens weer in die kuil. In navolging van Jezus mag ik dan weer opstaan en verder gaan. De vreselijke wandaden van de mens zijn en blijven verwerpelijk en moeten bestreden worden, met afkeer van de zonde en liefde voor de mens. Als de terreur van anderen je persoonlijk treft, zoals nu in Noorwegen vele mensen getroffen zijn, dan is dat nog moeilijker. Geen gemakkelijke weg dus, maar wel een weg die naar een vrede voert die bestendig is, een vrede die niet bewaakt en bevochten moet worden door militairen. Ik was erg getroffen door een meisje dat de ramp had overleefd en zei: ‘de haat heeft lang genoeg gesproken, laat ons nu met liefde de slachtoffers omarmen’. De liefde als ons wapen. Mooi. Nogmaals dank voor je reactie.
LikeLike
Fijn om dit geluid te horen, als tegenwicht tegen al dat wat ik vandaag om me heen hoorde wat de dader voor straf wordt toebedeeld, van villen, in mootjes hakken tot levend begraven aan toe. Dan voel ik me toch meer thuis bij wat zuster Marianne voorstaat. Dank voor je inzicht en gebeden.
LikeLike
Deze persoon of personen hebben een echte zieke geest. En daar moeten voor bidden dat ze in zien wat ze anderen gedaan hebben maar ook zich zelf.
LikeLike
Tristan van der Vlis kwam uit een zwarte-kousen-kerk gezin; en uitte in zijn daad zijn; al dan niet, ingebeelde//geprojecteerde haat tot God. De noor, de dader van deze 2 bloedbaden is, naar de eerste geluiden, een christen-fundamentalist. Naar het lijkt worden de meest grove daden dus in zowel de Islam als in de Christenheid, door de meest fundamentalistische personen uitgevoerd.
In wezen zijn de daders dus zelf ook best in staat voor zichzelf te bidden.
LikeLike
De daders zijn inderdaad zelf in staat om te bidden, ook voor zichzelf. Dit gegeven maakt de noodzaak van mijn gebed voor hen niet minder!
LikeLike
Altijd weer een moeilijke opgave, om naast alle gebeden die we bidden voor de slachtoffers, ook voor daders te bidden, maar zeker ook dat is nodig. Mooi om dat hier nog eens te laten klinken. Goed om zo Gods wegen te bewandelen hoe moeilijk ook voor ons als mens. Dank zuster Marianne dat u er hier op eenvoudige wijze zo goed aandacht aan schenkt.
LikeLike
Zeker de moeite waard.
Wat zal zo’n man (dader dus) eenzaam zijn in zijn hart. Leeg van binnen. Zeker heeft hij ook gebed nodig
LikeLike