 |
|
Gij zijt drie en één, Heer (2002) |
De zondag na Pinksteren, vieren we Drievuldigheidszondag, het Hoogfeest van de Heilige Drie-eenheid. Het is een feest waar men vaak niet zo goed raad mee weet: drie en toch één, zijn er nu drie goden of toch één? Ik snap dat gedoe eerlijk gezegd niet zo. Voor mij is de drie-eenheid een werkelijkheid, een werkelijkheid die mij doet bidden: Onze Vader! Paulus schrijft het treffend in zijn brief aan de Galaten: ‘God heeft ons in het hart gelegd de Geest van zijn Zoon, die uitroept: Abba, Vader!’ (Gal. 4, 6)
De Geest heeft God in ons hart gelegd, de Geest die ons tot kinderen, tot Zoon (Dochter) maakt, tot broeder en zuster van Zoon Jezus en tot medebroeder en medezuster van elkaar. Wij mogen door de Geest, met Jezus de Zoon, God Vader noemen: Onze Vader! Met die twee woorden heb je eigenlijk het hele gebed te pakken; als je vanuit je hart ‘onze Vader’ kunt zeggen, dan volgt de rest als vanzelf: dan komt zijn rijk, dan geschiedt zijn wil, dan ontvangen wij dagelijks wat wij nodig hebben en worden onze zonden vergeven zoals wij ook aan anderen hun zonden vergeven, dan worden wij niet langer bekoord en zijn wij bevrijde mensen.
Br. Jan van den Eijnden ofm in het Tijdschrift voor verkondiging (84ste jaargang, 2012, nr. 3): ‘Gods drie-eenheid is een zegenrijke werkelijkheid midden in ons leven, want in de kracht van de Geest mogen wij leven als de Zoon en Gods Naam verheerlijken door God ‘Vader’ te noemen. Een Vader die ons aan het leven toevertrouwt om het in de kracht van de Geest te leven. Een kracht die ons ooit zal doen delen in de heerlijkheid van de Zoon die ons dit leven heeft voorgeleefd en in wie God dit leven met ons heeft gedeeld.’
Het gebed dat de Heer ons geleerd heeft mag gebeden en gebeden en gebeden worden: onze vader!
Tot lof van God.
zustermarianne.wordpress.com 