Opdracht van de Heer in de tempel (2 februari)

Maria Lichtmis, oftewel: Opdracht van de Heer in de tempel. Na dit feest is de kersttijd echt voorbij. De kerststal blijft bij mij altijd staan tot na 2 februari. Ook daarna blijft er Dan komt er een klein kribje (alleen Jezus) als verwijzing naar het kerstmysterie. Ja, kerst is mijn favoriete feest. Ik houd van de liturgie van advent en kersttijd en het mysterie van Gods menswording bepaalt mede mijn leven nu. Voor mijn aardse leven is dit zo’n groot gebeuren dat de door de kerk voorgeschreven tijd om dit te overwegen en vieren voor mij gewoon te kort is…

Maria en Jozef dragen hun kind Jezus, het Licht dat in de wereld gekomen is, op aan God. De oude Simeon en Hannah begroeten Jezus in de tempel. Simeon roept uit: ‘Nu kunt Gij, Heer, volgens uw woord uw dienstknecht laten gaan in vrede, daar ik met eigen ogen heb aanschouwd uw heil, dat Gij onthult aan alle volken, de heidenen een openbarend licht, en heerlijkheid voor Israel uw volk.’ Simeon noemt Jezus ‘een openbarend licht voor de heidenen’ en nu hij dit licht gezien heeft kan hij in vrede heengaan. Maria heeft als moeder van de Heer dat licht ontvangen en gedragen in haar schoot. Nu draagt ze het, samen met haar man Jozef, op aan God de Vader.

Ook wij mogen Jezus ontvangen in de gaven van de eucharistie en het evangelie. Wij mogen Hem dragen en uitdragen, Hem als het ware ‘baren’, door te getuigen van het Licht dat Hij is en door dat Licht te laten schijnen daar waar het donker is. Er komt een lied in mij boven uit de Taize-traditie:

Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft, vuur dat nooit meer dooft.
Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft, vuur dat nooit meer dooft.

Dat lichtend vuur, dat eeuwig brandende vuur, daar zie ik Jezus in. Jezus wil het licht zijn in ons leven. Dat brengt mij bij nog zo’n mooi lied uit de Taize-traditie:

Jezus, U bent het licht in ons leven: laat nimmer toe dat mijn duister tot mij spreekt.
Jezus, U bent het licht in ons leven: open mij voor uw liefde, o Heer.

Ter aanvulling een stukje van Herwi Rikhof, Maria Lichtmis, in: Vieren 2013-4, Special: Tweede Vaticaans Concilie:

‘De Nederlandse benaming ‘Maria Lichtmis’, verwijst naar de gewoonte op dit feest kaarsen te wijden. In de Oosterse kerken heet dit feest ‘het feest van de ontmoeting’. Daarmee wordt de aandacht op Jezus gericht. Zoals de herders eerder in het evangelie het Kind vinden in de kribbe, zo vinden twee andere vertegenwoordigers van het volk, Simeon en Hanna, het Kind in de tempel. Het feest heet tegenwoordig ‘de opdracht van de Heer’ en daarmee is de aandacht gericht op Jezus.

Taal is nooit onschuldig, zij verraadt een manier van denken. De naamsverandering van ‘Maria Lichtmis’ naar ‘opdracht van de Heer’ weerspiegelt dan ook een verandering in denken. Die verandering heeft op het Tweede Vaticaans Concilie plaatsgevonden en wel op twee niveaus. Meer algemeen is het leven, sterven en verrijzen van Jezus Christus centraal geplaatst wat betreft liturgie, feesten en de kalender. Meer toegespitst op Maria is er, toen gewerkt werd aan de constitutie over de kerk, Lumen gentium, een discussie geweest over haar plaats.
(…)
Wat over Maria gezegd wordt, geldt ook voor ieder van ons. Wij zijn middelaars en middelaressen, mede-verlossers en mede-verlosseressen naar haar voorbeeld, of preciezer, wij zouden dat moeten zijn. Tegen deze achtergrond kan het feest van de opdracht van de Heer een feest van de ontmoeting worden, waarin 40 dagen na Kerstmis de menswording Gods in alle consequenties voor ieder van ons aan het licht komt. ‘