Wright noemt een aantal vergissingen die zijn inziens de theorie over het kruis ten nadele hebben beïnvloed. De eerste vergissing: de aanname dat de mens hulp nodig heeft ‘om naar de hemel te gaan’. In het nieuwe testament lezen we over Gods voornemen ‘om alles in de hemel en op aarde onder één hoofd te brengen’, namelijk de Messias. Het doel is niet de hemel, maar een vernieuwde roeping binnen Gods vernieuwde schepping.
De Bijbel biedt geen werkcontract (een moraalcode waaraan wij ons te houden hebben en waar overtreding bestraft wordt met de dood), maar een roepingsverbond: de roeping om werkelijk mens te zijn, met echt menselijke taken die tot het doel van de Schepper met zijn wereld behoren. De voornaamste taak: ‘beelddragen’ als rentmeesters van de schepping. Moraal is belangrijk, maar is niet het hele verhaal. Mensen zijn geroepen tot verantwoordelijkheid en gezag binnen en over de schepping, maar ze hebben hun roeping ondersteboven gekeerd door hun aanbidding en aanhankelijkheid aan krachten en machten binnen de schepping zelf te geven. Dit noemen we afgodendienst. Het gevolg is verslaving en tenslotte de dood.
De dood van Jezus verzoent mensen met God en brengt vernieuwing van hun menselijke roeping. Zonde is dat mensen falen in hun roeping met alle gevolgen vaan dien. Het probleem is niet dat mensen zich misdragen en straf moeten krijgen. Het probleem is dat hun afgoderij, die tot uiting komt in de zonde, heeft geresulteerd in slavernij voor henzelf en de hele schepping. De dood is het intrinsieke gevolg van de zonde, niet een willekeurige strafmaatregel.
Tot zover Tom Wright in Goede Vrijdag, de dag dat de revolutie begon, (Franeker 2016)
Wat mij raakt in het verhaal van Wright is dat hij spreekt over een roepingsverbond, en over de roeping van de mens om beelddrager te zijn, het beeld van God op aarde te leven. Het haalt de angel voor mij uit de meer gebruikelijke christelijke uitleg met een meer moralistische insteek en een hemel voor ‘goede’ mensen en een hel voor de ‘kwade’ mensen. De zonde zit in ons allemaal en het gaat daarbij niet om wat we hebben op te biechten aan dingen die we hebben misdaan, het gaat om de afgoderij – dat we niet op God vertrouwen maar op krachten of machten binnen de schepping zelf. Op het moment dat we ons daarvan afkeren en ons weer laten leiden door God, verliest de zonde zijn kracht en macht.
Waar Clara van Assisi haar zusters oproept dagelijks in de Spiegel te kijken, waarbij Christus zelf de spiegel is, dan raakt dat voor mij aan deze roepingsverbond en het beelddrager zijn.
Wat zijn mijn afgoden? Een goede vraag om in deze veertigdagentijd over na te denken. Dat mijn vasten daarop gericht mag zijn: dat ik mij onthoud van de dingen die voor mij een afgod zijn en mij toewend naar God, tot Hem die mij oproept om werkelijk mens te zijn, beelddrager van God op aarde.
Tot lof van God. Amen
zustermarianne.wordpress.com 